Nerwica lękowa

NERWICA LĘKOWA:

- Podobnie jak w każdym z typów zaburzeń lękowych, wiodący jest tutaj mechanizm "błednego koła", czyli wzajemnego wpływania na siebie emocji i reakcji ciała. Głównie dotyczy osóby dorosłych, ale także nastolatków. Pacjenci często przyznają, iż w zaawanwowanym stanie nerwicy lękowej trudno określić co pojawia się najpierw - myśl, emocja, czy niepokojące objawy somatyczne. Takie wymieszanie objawów powoduje, że zanim zostanie rozpoznana nerwica, trzeba wykonać szereg badań. Szczegółowe diagnozowanie somatyczne często pozwala stwierdzić istnienie jakiś zmian (niedobory witamin, zaburzenia hormonalne, choroby), które jednocześnie mogą powodować czasowe uspokojenie oraz/lub jeszcze bardziej potęgują występowanie objawów.

PRZYCZYNY:

- nie są do końca poznane i u każdego chorego zestaw czynników wywołujących zespół uogólnionego lęku jest nieco inny;

- wiadomo, że lęk generują zaburzenia w wydzielaniu w mózgu dwóch ważnych neuroprzekaźników: serotoniny i noradrenaliny;

- jednak obok czynników biologicznych równie ważne są czynniki psychiczne:

·         brak podstawowego poczucia bezpieczeństwa, które kształtuje się w bardzo wczesnym dzieciństwie;

·         konflikty emocjonalne;

·         urazy psychiczne;

·         stres sytuacyjny;

·         trudna sytuacja życiowa;

·         zły stan zdrowia (np. zdiagnozowanie poważnej choroby);

OBJAWY:

- brak pewności siebie;

- oczekiwania niepowodzeń;

- skłonność do przeżywania z niepokojem;

- niedocenianie swoich możliwości;

- strachem przed wieloma sytuacjami, stanami, rzeczami;

- lęk jest nieokreślony i utrwalony;

- osoby cierpiące na nerwicę lękową boją się właściwie zawsze;

- lęk nie opuszcza ich nawet w sytuacjach obiektywnie całkowicie bezpiecznych, wręcz relaksujących;

- charakterystyczne jest, że osoby cierpiące na nerwicę lękową nie pamiętają kiedy czuły się zrelaksowane;

- im bardziej nieokreślony jest lęk tym większa jego intensywność;

- lęk powstrzymuje osoby chore przed wieloma działaniami, może wręcz uniemożliwić ich normalne funkcjonowanie;

- w skrajnych przypadkach osoby chore w ogóle nie opuszczają domu;

- zdarza się nawet, że mają halucynacje;

PSYCHOLOGICZNE OBJAWY:

-zespół lęku uogólnionego poważnie wpływa na sposób myślenia, zachowania, odczuwania, a nawet na sposób życia chorego;

- w jego życiu emocjonalnym dominujące są: niepokój i strach, poczucie zagrożenia, uczucie bycia na krawędzi (nerwy napięte są do ostatnich granic, jesteśmy na skraju paniki, mamy poczucie, że coś zaraz na nas spadnie albo my zrobimy coś nieobliczalnego), impulsywne i agresywne zachowania przekraczające normy, ataki paniki, irytacja, podenerwowanie, niecierpliwość, roztargnienie, a także smutek, niepewność i problemy z koncentracją;

FIZYCZNE OBJAWY:

Lęk i silne napięcie psychiczne wywołują wiele objawów somatycznych. Często są one na tyle niepokojące, że jeszcze bardziej podnoszą poziom lęku. Chory doświadcza:

- zawrotów głowy;

- ucisku w gardle;

- kołatania serca i nadmiernego pocenia się;

- często ma krótki i płytki oddech;

- czuje suchość w ustach;

- ma trudności w zasypianiu lub cierpi na bezsenność;

- zapada w letarg;

- czuje mrowienie i drętwienie kończyn;

- ma bóle mięśniowe;

- może także pojawić się ból brzucha;

- biegunka;

- ból głowy;

- nadmierne pragnienie;

- częste oddawanie moczu;

- bolesne lub nieregularne miesiączki;

RODZAJE:

- lęk przed:

·         Poruszaniem się w ruchu ulicznym lub przez pusty plac lub inną otwartą przestrzeń;

·         Podróżowaniem środkami lokomocji;

LECZENIE:

- W terapii nerwicy lękowej stosuje się dwa podstawowe środki: psychoterapię oraz leki. Czasem wystarczająca jest psychoterapia, podczas której chory uczy się jak nie poddawać się atakom lęku i czarnych myśli, jak przestroić negatywne myślenie i zmienić swoje schematy myślowe. Może też uświadomić sobie podłoże lęku, określić sytuacje, które go potęgują i opracować oraz przećwiczyć z terapeutą inne sposoby reagowania w takich sytuacjach. Czasem jednak nie można przystąpić do pracy psychologicznej, bo lęk jest zbyt intensywny. Wtedy trzeba wspomóc się farmakoterapią;