ADHD
Porozmawiajmy teraz o ADHD. Ostatnio w mediach mówiono, że osoba, która zdiagnozowała tę chorobę u dzieci tuż przed śmiercią odwołała chorobę, mówiąc, że takowa choroba nie istnieje.
Zastanówmy się i przeanalizujmy więc co to takiego jest ADHD?
ADHD jest to zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi.
Jeśli chodzi o objawy są to trzy grupy objawów:
1. Nadruchliwość (nadaktywność) - to nadmierna w porównaniu z dziećmi na tym samym poziomie rozwoju aktywność ruchowa. Dzieci z ADHD mają bardzo dużą potrzebę ruchu, nie potrafią przez dłuższą chwilę pozostać w miejscu.
2. Impulsywność - to niemożność powstrzymania się przed działaniem i "odczekania" do momentu, gdy wykonanie czynności będzie łatwiejsze lub akceptowane przez otoczenie.
3. Zaburzenia uwagi - to trudności w skupieniu się i tendencje do rozpraszania się nawet pod wpływem delikatnych bodźców.
Rozpowszechnienie ADHD:
- Zespół nadpobudliwości psychoruchowej występuje na całym świecie i we wszystkich kulturach
- Występuje z częstotliwością 3 - 5 % wśród dzieci w wieku 7 - 13 lat. Częściej zdarza się u chłopców
- Szacuje się, że tylko ok. 20% ogólnej liczby dzieci z nadpobudliwością psychoruchową jest objęte specjalistycznym leczeniem
- Chłopcy częściej prezentują typ z nadruchliwością, a dziewczynki z zaburzeniem uwagi
- U dziewczynek częściej niż u chłopców nie rozpoznaje się ADHD, ponieważ zaburzenia uwagi nie są tak alarmujące dla otoczenia, jak np. impulsywność
- W USA stosunek liczby chłopców do liczby dziewczynek trafiających na leczenie z powodu ADHD wynosi ok. 4:1
Niektóre techniki pracy z dzieckiem nadpobudliwym w szkole:
Właściwe usadowienie dziecka w klasie:
- Ławka dziecka usytuowana w pobliżu nauczyciela
- Dziecko posadzone plecami do reszty kolegów
- Nie sadzamy dziecka z ADHD przy oknie, ale za to w towarzystwie dobrych uczniów, ale nie najlepszych kolegów
- Usadzenie z tyłu klasy, jeśli dziecko potrzebuje dużo przestrzeni
- Jasne określenie granic przestrzeni, w której może się poruszać
Zdarza się jednak, że przedszkolak jest postrzegany jako niegrzeczny - nie wypełnia poleceń, nie reaguje na kierowane do niego prośby, jest rozdrażniony i niespokojny, łatwo wpada w złość. Można podejrzewać u niego nadpobudliwość ruchową lub ADHD. Niedosłysząc, mały człowiek denerwuje się, szybko traci panowanie nad sobą.
Jeśli masz jakiekolwiek podejrzenia co do jakości słuchu swego dziecka, skonsultuj się z laryngologiem. W razie stwierdzenia zaburzeń, skieruje was do audiologa lub foniatry. Specjalista przeprowadzi wywiad i badania, np. audiometrię, tympanogram, czy wideotoskopowe badanie wnętrza ucha.
Nadmierna pobudliwość psychoruchowa u dzieci - przyczyny i objawy:
Każdy rodzic, jest świadom tego, iż wychowanie dziecka jest procesem bardzo trudnym, wymagającym cierpliwości, zrozumienia, wysiłku i wiedzy. Na proces ten składa się szereg zróżnicowanych czynników.
W przypadku rodziców, którzy wychowują dzieci z nadpobudliwością psychoruchową, (inaczej ADHD lub wg klasyfikacji chorób ICD-10), sytuacja ta jest szczególnie trudna. Dzieci z ADHD, wykazują określony dla nich zespół cech zachowania (brak lub bardzo mała zdolność do wewnętrznego hamowania oraz kontroli swojego zachowania).
Pracujący w ten sposób mózg w znacznym stopniu uniemożliwia kontrolowanie swoich emocji, gestów, ruchów, myśli czy skupienie uwagi. Co ważne, dzieci z ADHD, mają problem z czytaniem, myśleniem, pisaniem czy kształtowaniem mowy. Są impulsywne, nadpobudliwe, szczególnie ruchliwe i gadatliwe. Zachowanie określane, jako nadpobudliwość psychoruchowa, musi towarzyszyć dziecku ciągle i przez dłuższy czas (przedszkole, szkoła, podwórko, dom, wakacje, ferie).
Przyczyny nadpobudliwości psychoruchowej
Wśród przyczyn nadpobudliwości psychoruchowej wymienia się w chwili obecnej między innymi:
- czynniki dziedziczne (genetyczne), jednakże do dziś nie znaleziono w materiale genetycznym osób chorych miejsca, które jest odpowiedzialne za rozwój ADHD
- alergie
- urazy czaszki w okresie dziecięcym
- wcześniactwo
- infekcje wirusowe
- nieprawidłowy przebieg ciąży
- choroby i/lub zaburzenia psychiczne w rodzinie
- uzależnienie od rodziców
- nikotyzm matki
- brak/niedobór substancji neuroprzekaźnikowej
- niedojrzałość komórek mózgowych
- wpływ na organizm zbyt dużej ilości barwników oraz konserwantów
Cały czas trwają badania, poszukujące bezpośrednich i pośrednich przyczyn rozwoju nadpobudliwości psychoruchowej.
Objawy nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci:
Pierwsze objawy nadpobudliwości psychoruchowej, widoczne są już u dzieci w okresie niemowlęcym. Wraz w wiekiem, objawy te nasilają się. Dzieci często kręcą się, biegają, skaczą, zmieniają pozycję ciała i wiele innych. W przedszkolu uwielbiają zabawy ruchowe, gry, siłowanie czy taniec. Nie potrafią spokojnie obejrzeć telewizji, cały czas zmieniają kanały w TV, biegają, kładą się, podskakują. Nie są w stanie dłuższy czas skoncentrować się na wykonywanej czynności (np. malowanie, wycinanie czy sprzątanie). Rozmowy z dziećmi z ADHD są chaotyczne, często zmieniają temat, bądź nie pamiętają o czym przed chwilą mówiły. Cechuje je wzmożona ekspresja uczuć oraz nadmierna reaktywność emocjonalna.
Dzieci z nadpobudliwością psychoruchową wymagają uwagi, a w niektórych przypadkach włączenia leczenia farmakologicznego.
Szkodliwy wpływ ślęczenia przez telewizorem potwierdza Dagmara Ejdys-Bukowska: - Dziecko, które spędza przed telewizorem kilka godzin dziennie, bez kontroli i udziału rodziców, jest narażone na trudności w uczeniu się, tworzeniu umiejętności językowych, zapamiętywaniu, ma problemy z koncentracją, jego wyobraźnia nie jest tak rozwinięta jak w wypadku dzieci, które rzadziej oglądają telewizję - wyjaśnia psycholog. - W sytuacjach kontaktu rówieśniczego może być wycofane, zamknięte w sobie, zabawy z rówieśnikami mogą mu się wydać mniej atrakcyjne, wręcz zbędne. Niezbyt chętnie będzie chciało spędzać czas na świeżym powietrzu. Nadmierne spędzanie czasu przed telewizorem bywa też źródłem nadruchliwości przejawiającej się w sferze poznawczej, emocjonalnej i ruchowej, często błędnie rozpoznawanej przez rodziców i nauczycieli jako ADHD.
W przeprowadzonym przez niego badaniu wzięło udział 84 dorosłych, którzy urodzili się z masą poniżej 1000 gramów oraz 90 dorosłych z prawidłową masą urodzeniową. Wszyscy oni przyszli na świat w Ontario, w latach 1977-1982.
Okazało się, że w wieku lat 30-stu osoby urodzone ze skrajnie niską wagą były prawie trzykrotnie mniej narażone na rozwój uzależnienia od alkoholu lub substancji psychoaktywnych, natomiast 2,5 razy częściej występowały u nich inne zaburzenia psychiatryczne: depresja, zaburzenia lękowe, fobie społeczne, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) itp.
- Słaba motywacja, pasmo porażek – dziecko, które nie odnosi sukcesów nie ma motywacji do pracy, uchyla się nawet od wykonywania zadań domowych. Przeciwnie zachowuje się dziecko odnoszące sukcesy, cierpliwie wykonuje zadania bo wie, że prowadzi to do sukcesu czyli nagrody.
- Ograniczone zdolności intelektualne – umiejętność koncentracji zależy od zdolności intelektualnych dziecka. Dziecko w drodze edukacji napotyka problemy najczęściej w jednej z dziedzin. - Mówimy wtedy o dysleksji, dysortografii, dyskalkuli. W przypadku ograniczonych zdolności intelektualnych (ważna jest tu fachowa diagnoza specjalisty) możliwość sterowania własną uwagą jest ograniczona.
- Zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) – jeśli problemy dziecka w koncentracji, w wykonywaniu zadań w jednym miejscu, trwają od wczesnego dzieciństwa i nie poprawiają się pomimo starań wychowawczych – warto zwrócić się o pomoc do specjalisty bo przyczyną może być zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD).
- Brak magnezu – jak dowodzą badania, trudności w koncentracji leżą także w nieodpowiedniej diecie dziecka, która prowadzi do braku wielu ważnych substancji i pierwiastków między innymi magnezu.
Zastanówmy się i przeanalizujmy więc co to takiego jest ADHD?
ADHD jest to zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi.
Jeśli chodzi o objawy są to trzy grupy objawów:
1. Nadruchliwość (nadaktywność) - to nadmierna w porównaniu z dziećmi na tym samym poziomie rozwoju aktywność ruchowa. Dzieci z ADHD mają bardzo dużą potrzebę ruchu, nie potrafią przez dłuższą chwilę pozostać w miejscu.
2. Impulsywność - to niemożność powstrzymania się przed działaniem i "odczekania" do momentu, gdy wykonanie czynności będzie łatwiejsze lub akceptowane przez otoczenie.
3. Zaburzenia uwagi - to trudności w skupieniu się i tendencje do rozpraszania się nawet pod wpływem delikatnych bodźców.
Rozpowszechnienie ADHD:
- Zespół nadpobudliwości psychoruchowej występuje na całym świecie i we wszystkich kulturach
- Występuje z częstotliwością 3 - 5 % wśród dzieci w wieku 7 - 13 lat. Częściej zdarza się u chłopców
- Szacuje się, że tylko ok. 20% ogólnej liczby dzieci z nadpobudliwością psychoruchową jest objęte specjalistycznym leczeniem
- Chłopcy częściej prezentują typ z nadruchliwością, a dziewczynki z zaburzeniem uwagi
- U dziewczynek częściej niż u chłopców nie rozpoznaje się ADHD, ponieważ zaburzenia uwagi nie są tak alarmujące dla otoczenia, jak np. impulsywność
- W USA stosunek liczby chłopców do liczby dziewczynek trafiających na leczenie z powodu ADHD wynosi ok. 4:1
Niektóre techniki pracy z dzieckiem nadpobudliwym w szkole:
Właściwe usadowienie dziecka w klasie:
- Ławka dziecka usytuowana w pobliżu nauczyciela
- Dziecko posadzone plecami do reszty kolegów
- Nie sadzamy dziecka z ADHD przy oknie, ale za to w towarzystwie dobrych uczniów, ale nie najlepszych kolegów
- Usadzenie z tyłu klasy, jeśli dziecko potrzebuje dużo przestrzeni
- Jasne określenie granic przestrzeni, w której może się poruszać
Zdarza się jednak, że przedszkolak jest postrzegany jako niegrzeczny - nie wypełnia poleceń, nie reaguje na kierowane do niego prośby, jest rozdrażniony i niespokojny, łatwo wpada w złość. Można podejrzewać u niego nadpobudliwość ruchową lub ADHD. Niedosłysząc, mały człowiek denerwuje się, szybko traci panowanie nad sobą.
Jeśli masz jakiekolwiek podejrzenia co do jakości słuchu swego dziecka, skonsultuj się z laryngologiem. W razie stwierdzenia zaburzeń, skieruje was do audiologa lub foniatry. Specjalista przeprowadzi wywiad i badania, np. audiometrię, tympanogram, czy wideotoskopowe badanie wnętrza ucha.
Nadmierna pobudliwość psychoruchowa u dzieci - przyczyny i objawy:
Każdy rodzic, jest świadom tego, iż wychowanie dziecka jest procesem bardzo trudnym, wymagającym cierpliwości, zrozumienia, wysiłku i wiedzy. Na proces ten składa się szereg zróżnicowanych czynników.
W przypadku rodziców, którzy wychowują dzieci z nadpobudliwością psychoruchową, (inaczej ADHD lub wg klasyfikacji chorób ICD-10), sytuacja ta jest szczególnie trudna. Dzieci z ADHD, wykazują określony dla nich zespół cech zachowania (brak lub bardzo mała zdolność do wewnętrznego hamowania oraz kontroli swojego zachowania).
Przyczyny nadpobudliwości psychoruchowej
Wśród przyczyn nadpobudliwości psychoruchowej wymienia się w chwili obecnej między innymi:
- czynniki dziedziczne (genetyczne), jednakże do dziś nie znaleziono w materiale genetycznym osób chorych miejsca, które jest odpowiedzialne za rozwój ADHD
- alergie
- urazy czaszki w okresie dziecięcym
- wcześniactwo
- infekcje wirusowe
- nieprawidłowy przebieg ciąży
- choroby i/lub zaburzenia psychiczne w rodzinie
- uzależnienie od rodziców
- nikotyzm matki
- brak/niedobór substancji neuroprzekaźnikowej
- niedojrzałość komórek mózgowych
- wpływ na organizm zbyt dużej ilości barwników oraz konserwantów
Cały czas trwają badania, poszukujące bezpośrednich i pośrednich przyczyn rozwoju nadpobudliwości psychoruchowej.
Objawy nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci:
Pierwsze objawy nadpobudliwości psychoruchowej, widoczne są już u dzieci w okresie niemowlęcym. Wraz w wiekiem, objawy te nasilają się. Dzieci często kręcą się, biegają, skaczą, zmieniają pozycję ciała i wiele innych. W przedszkolu uwielbiają zabawy ruchowe, gry, siłowanie czy taniec. Nie potrafią spokojnie obejrzeć telewizji, cały czas zmieniają kanały w TV, biegają, kładą się, podskakują. Nie są w stanie dłuższy czas skoncentrować się na wykonywanej czynności (np. malowanie, wycinanie czy sprzątanie). Rozmowy z dziećmi z ADHD są chaotyczne, często zmieniają temat, bądź nie pamiętają o czym przed chwilą mówiły. Cechuje je wzmożona ekspresja uczuć oraz nadmierna reaktywność emocjonalna.
Dzieci z nadpobudliwością psychoruchową wymagają uwagi, a w niektórych przypadkach włączenia leczenia farmakologicznego.
Szkodliwy wpływ ślęczenia przez telewizorem potwierdza Dagmara Ejdys-Bukowska: - Dziecko, które spędza przed telewizorem kilka godzin dziennie, bez kontroli i udziału rodziców, jest narażone na trudności w uczeniu się, tworzeniu umiejętności językowych, zapamiętywaniu, ma problemy z koncentracją, jego wyobraźnia nie jest tak rozwinięta jak w wypadku dzieci, które rzadziej oglądają telewizję - wyjaśnia psycholog. - W sytuacjach kontaktu rówieśniczego może być wycofane, zamknięte w sobie, zabawy z rówieśnikami mogą mu się wydać mniej atrakcyjne, wręcz zbędne. Niezbyt chętnie będzie chciało spędzać czas na świeżym powietrzu. Nadmierne spędzanie czasu przed telewizorem bywa też źródłem nadruchliwości przejawiającej się w sferze poznawczej, emocjonalnej i ruchowej, często błędnie rozpoznawanej przez rodziców i nauczycieli jako ADHD.
W przeprowadzonym przez niego badaniu wzięło udział 84 dorosłych, którzy urodzili się z masą poniżej 1000 gramów oraz 90 dorosłych z prawidłową masą urodzeniową. Wszyscy oni przyszli na świat w Ontario, w latach 1977-1982.
Okazało się, że w wieku lat 30-stu osoby urodzone ze skrajnie niską wagą były prawie trzykrotnie mniej narażone na rozwój uzależnienia od alkoholu lub substancji psychoaktywnych, natomiast 2,5 razy częściej występowały u nich inne zaburzenia psychiatryczne: depresja, zaburzenia lękowe, fobie społeczne, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) itp.
- Słaba motywacja, pasmo porażek – dziecko, które nie odnosi sukcesów nie ma motywacji do pracy, uchyla się nawet od wykonywania zadań domowych. Przeciwnie zachowuje się dziecko odnoszące sukcesy, cierpliwie wykonuje zadania bo wie, że prowadzi to do sukcesu czyli nagrody.
- Ograniczone zdolności intelektualne – umiejętność koncentracji zależy od zdolności intelektualnych dziecka. Dziecko w drodze edukacji napotyka problemy najczęściej w jednej z dziedzin. - Mówimy wtedy o dysleksji, dysortografii, dyskalkuli. W przypadku ograniczonych zdolności intelektualnych (ważna jest tu fachowa diagnoza specjalisty) możliwość sterowania własną uwagą jest ograniczona.
- Zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) – jeśli problemy dziecka w koncentracji, w wykonywaniu zadań w jednym miejscu, trwają od wczesnego dzieciństwa i nie poprawiają się pomimo starań wychowawczych – warto zwrócić się o pomoc do specjalisty bo przyczyną może być zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD).
- Brak magnezu – jak dowodzą badania, trudności w koncentracji leżą także w nieodpowiedniej diecie dziecka, która prowadzi do braku wielu ważnych substancji i pierwiastków między innymi magnezu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz